BlixBlog

Det var i Akersgata 73 B. "Bladstova" var eit lite stekke ned med omnen, so ein slapp lida vondt av frost.

Ein dag eg sit der og mynstrar med litt bladmat, kjem professor Blix. Han hev ærend til prenteverket, daa han les korrektur paa nytestamentet. Han flir meg korrekturen, men vert sitjande smaadrøsa, som han ofte gjorde. Han var rett i godlaget sitt, og fortalde den eine forvitnelege ting etter den andre, fortalde paa sin trøysame maate.

Tilslutt reiser han seg og vil gaa; men røer enno ei stund att og fram. Det er lett aa skyna at det er eitslag han hev paa hjarta; men det er liksom han ikkje fær seg til aa koma med det, og er ved og vil gaa. Men so stansar han:

"Professor Moe var innum ein dag, og so saag han det laag eit lite manuskript paa bordet. Han vilde sjaa det, og det fekk han; det var eit par vers. Dette maatte eg la "Den 17de Mai" faa, meinte han, og daa eg no skulde hit likevel idag, so tok eg det med, paa vona; eg veit ikkje um De bryr Dykk um aa sjaa paa det; det er mindre von um det er prenta verdt."

Han flidde meg eit lite manuskript, fint og vakkert som alt fraa den handi, ikkje ein bokstav overstroken, alt som var det støypt. Eg las det hastigt igjenom, og vart raudare di lenger eg las; eg kom ihug alle kleine dikti eg hadde late faa rom i bladet. Og her kom denne mannen med dette meisterverket og spurde um det var noko aa prenta! For det diktet han kom med var dette storlagde kvadet til Nordland – : "Aa, eg veit meg eit land".

R[asmus] S[teinsvik]