BlixBlog

"Å vitja Dei nynorske festspela er som å vitja ein bibelcamp," skriv festspelmeldar Sjur Haga Bringeland i dagens Dag og Tid (papirutgåva). Frå min profesjonelle synsstad i Bibelselskapet må eg vel seie at det kunne vore verre.

Av særleg interesse for BlixBlog er meldinga av gudstenesta søndag (der bibelomsetjarkollega Jan Ove Ulstein var predikant). Eg siterer slutten av meldinga:

Ein salme som ikkje fungerte heilt, var tonesetjinga til Hauge-diktet "Det er den draumen med ber på". Salmen, som kom etter truvedkjenninga, er med i det nye framlegget til salmebok. Dette sette ein støkk i meg: Melodien er vakker som kunstmusikk, men som salme er tonen for komplisert: Melodien har heile 19 lause forteikn; frasene er usymmetriske; han byrjar med ein pause, og sju slike fylgjer; toneomfanget er på 11 tonar (ein oktav pluss ein minska kvart), og melodien er heile 17 takter lang.
...
Eg skal ikkje generalisera for mykje, men kyrkjelyden på Aasen-tunet stadfeste atterhaldet mitt til den nye salmeboka: Jamvel etter at organisten hadde spela gjennom melodien, og kyrkjegjestene hadde sunge han to gonger, lét det ikkje bra. Grunnen er enkel: Salmen er for vanskeleg.

Eg sette mest pris på Blix' "Gud signe vårt dyre fedreland" (nr. 739 i Norsk salmebok), noko kyrkjelyden såg ut til å vere samd i: Dei klåre sunnmørsrøystene fylte det profane amfiet med høgkyrkjeleg salmesong på ein genuin og naturleg måte.

Eg veit ikkje kva som er spesielt høgkyrkjeleg med salmesong, og eg irriterer meg mildt over inflasjonen i bruk av kolon. Elles finn eg kommentaren interessant.